Stworzyliśmy własne szlaki św. Jakuba w pobliskim lesie. Trasy mają 4,5 km ,  6,5 km oraz 25 km. Prowadzone są znakami informacyjnymi św. Jakuba jakimi są charakterystyczne żółte muszelki na niebieskim tle, dlatego nie sposób się zagubić.  Można je odbyć pieszo lub rowerem. Wszystkie trasy prowadzą do tarasu widokowego gdzie wita nas Święty Jakub.

Wspaniały sposób na oderwanie się od codzienności i aktywny wypoczynek

"... bądź wytrwały, wyrusz z wiarą, krocz z nadzieją i działaj z miłością a droga Camino pomoże Ci znaleźć odpowiedź na ważne pytania, które sobie w życiu stawiasz..."

to motto często prowadzi naszych pielgrzymów :).

Szlak św. Jakuba, czyli Camino de Santiago, to szlak pielgrzymkowy prowadzący do grobu św. Jakuba w katedrze w Santiago de Compostela (w hiszpańskiej Galicji). Według tradycji to tutaj pochowano św. Jakuba Apostoła, który zmarł w 44 r. śmiercią męczeńską.

Od wieków Santiago de Compostela jest jednym z trzech najważniejszych celów pielgrzymowania (tuż obok Rzymu i Jerozolimy). Do grobu św. Jakuba zmierzali, między innymi, Karol Wielki i św. Franciszek z Asyżu.

Od kilkunastu lat piesze pielgrzymowanie odzyskuje swoją dawną popularność, co ciekawe nie tylko wśród osób wierzących.

Święty Jakub był pierwszym biskupem Jerozolimy, lecz po podziale ówczesnego świata na strefy misji miał on sprawować posługę na terenach Półwyspu Iberyjskiego. Spędził tam kilka lat przed swoim powrotem do Świętego Miasta, w którym zginął śmiercią męczeńską.

Jego uczniowie przenieśli ciało do kamiennej łodzi na wybrzeżu. Dalej przetransportowali ją przez Cieśninę Gibraltarską aż do ziem w pobliżu Przylądka Finisterre (uważanego za koniec świata – najdalej na zachód wysunięty punkt Hiszpanii). Stąd przeniesiono Jakuba do marmurowego grobowca na wzgórzu Libredon, gdzie popadł w zapomnienie.

Ponad 800 lat później pewien pustelnik doznał wizji deszczu gwiazd (Campus Stellae) spadającego na pole, na którym wkrótce odnalazł grób świętego. W tym miejscu wybudowano kościół, a miasto powstałe wokół nazwano Compostela. Wkrótce zaczęli tu tłumnie ściągać pielgrzymi, dzięki czemu miasto stało się równe Rzymowi i Jerozolimie.

Obecnie Santiago de Compostela oznacza dosłownie: Święty Jakub z Composteli. W 1987 roku Rada Europy uznała Szlak Św. Jakuba za pierwszy kulturowy szlak Europy, zaś w 1993 roku jego hiszpańską część wpisano na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

W dawnych czasach cel odbycia pielgrzymki był zazwyczaj konkretnie wyznaczony – zwykle droga pątnika miała charakter pokutny lub dziękczynny, nierzadko też szło się z prośbą o wstawiennictwo. Obecnie większość pielgrzymów to poszukiwacze. W pędzącym, zapominającym o Bogu świecie, ludzie starają się znaleźć coś, co istnieje poza materią, poszukać sensu życia, odpowiedzi na trudne pytania. Pozorna pielgrzymka szlakiem często okazuje się wędrówką w głąb siebie, poszukiwaniem swojego miejsca w świecie oraz wartości uniwersalnych.

Pielgrzymować możemy pieszo, rowerem lub konno. W przeciwieństwie do znanych nam polskich pielgrzymek, na Camino podróżujemy samotnie lub w bardzo małych grupach, nie mamy też księdza jako przewodnika, ani ludzi od załatwiania noclegu czy transportu naszego bagażu. Każdy sam ustala sobie długość trasy i odcinków, wybiera noclegownie, porę na odpoczynek i modlitwę.

Na terenie Półwyspu Iberyjskiego funkcjonują dziś cztery główne szlaki (Camino Frances, del Norte, Primitivo, Portugese) oraz wiele szlaków dodatkowych.

Camino Frances to najbardziej popularny ze wszystkich szlaków. Prowadzi z Saint-Jean-Pied-de-Port we Francji, przez Pampelunę, Burgos i León. Ma bardzo zróżnicowany krajobraz – 774 km trasy biegnie przez równiny, góry, płaskowyż Meseta i duże miasta, aż do zielonych lasów Galicji.

Camino del Norte prowadzi z Irun w kraju Basków poprzez San Sebastian, Bilbao, Santander i Oviedo. Trasa jest zdecydowanie bardziej wymagająca od innych – przez 823 km prowadzi nas głównie przez pagórkowate i górzyste tereny. Nagrodą są wspaniałe widoki i część drogi biegnąca nad brzegiem Oceanu Atlantyckiego.

Camino Primitivo liczy 314 km. Zaczyna się w Oviedo i biegnie do Melide, gdzie łączy się ze Szlakiem Francuskim.

W ostatnich latach sporą popularność zyskał też szlak wiodący do Composteli z Portugalii, nazywany Caminho Portuguese (Droga Portugalska), rozpoczynający się w Lizbonie i biegnący przez Porto. Droga co prawda nie obfituje w takie ilości zabytków i znaków historii pielgrzymowania jak Camino Frances, ale jest urokliwa i dobrze zorganizowana. Coraz częściej pielgrzymi wybierają też trasę „niebieską” (oznaczoną niebieskimi strzałkami), która prowadzi do sanktuarium w Fatimie.

Jeśli chodzi o przewodniki po szlakach, to polecamy gorąco portal dla pielgrzymów – znajdziemy na nim trasy najważniejszych Camino, które na bieżąco są aktualizowane przez pątników, łącznie z polecanymi noclegowniami i ich wyposażeniem.

Głównym znakiem na Camino jest żółta muszla, często na niebieskim (lub granatowym) tle. W tej postaci możemy ją znaleźć na słupkach, drzewach, murach i płotach przydomowych w postaci naklejek, tabliczek czy po prostu symbolu namalowanego farbą.

Oznaczeniami dodatkowymi są często żółte strzałki (w miejscach trudniej dostępnych do umieszczenia typowej tabliczki – na drzewach, kamieniach, chodnikach). Ich grot wskazuje nam kierunek wędrówki.

Częstotliwość umieszczania znaków zależy od stopnia skomplikowania trasy – rzadziej będziemy je widywać na prostej trasie, za to muszą znaleźć się przy zakrętach i rozstajach dróg.

Do Santiago można dziś dotrzeć licznymi drogami, a mówi się, że najlepiej wyruszyć od progu własnego domu. Gdy patrzymy na mapę szlaków, mamy wrażenie, że z każdego miejsca w Europie prowadzi jakieś Camino. Pątnicze szlaki przebiegają także przez teren Polski, przy czym wciąż wyznaczane i oznaczane są nowe drogi. Szczegóły mogą Państwo poznać na stronie internetowej Stowarzyszenia Przyjaciół Dróg Świętego Jakuba w Polsce, gdzie możecie zdobyć informacje turystyczne o Camino w Polsce, o spotkaniach, przebytych i planowanych przejściach, aktualnościach i wydarzeniach- zapraszamy na www.camino.net.pl

Ze znanych Polaków do grobu Świętego Jakuba zdążali Jerzy i Stanisław Radziwiłłowie (w XVI wieku) oraz Jakub Sobieski – ojciec króla Jana III Sobieskiego (XVII w.). Od XVIII wieku większość tych dróg uległa stopniowemu zapomnieniu. Ich odrodzenie nastąpiło dopiero po roku 2005, kiedy Polska wróciła do sieci szlaków pątniczych, które znów zaczęły być oznaczane i odnawiane. Wiele z nich nadal jest w trakcie tworzenia, z roku na rok rośnie liczba tras i przybywa pielgrzymów.

Największe i najbardziej znane Szlaki św. Jakuba w Polsce to:

• Via Regia– pierwsza wzmianka o drodze pochodzi z XIII wieku. Ciągnie się przez 918 km od Medyki, Przemyśla poprzez Tuchów, Kraków do Zgorzelca. Jedną z jej odnóg jest Droga Małopolska z Sandomierza do Krakowa.
• Camino Polaco– 700 km szlaku prowadzi od miejscowości Ogrodniki, na granicy z Litwą, przez Olsztyn, Toruń, aż do Słubic, gdzie łączy się z drogami niemieckimi.
• Dolnośląska Droga św. Jakuba– prowadzi z Głogowa przez Lubań do Zgorzelca (164 km). Trasy, którymi przemieszczali się podróżni istniały w tych stronach już za czasów Cesarstwa Rzymskiego – najstarszą z nich był Szlak Bursztynowy. Obecna Droga Dolnośląska to odtworzenie szlaku XVI-wiecznego. Płynnie przechodzi w Drogę Wielkopolską (235 km – z Mogilna przez Gniezno, Poznań, Głogów), z drugiej strony łącząc się z Drogą Żytawską (ze Zgorzelca do Pragi).
• Pomorska droga św. Jakuba– prowadzi przez Gdańsk, Lębork, Szczecin. Jej początek stanowiła Droga Lęborska, z Sanktuarium Matki Boskiej Sianowskiej Królowej Kaszub.